در این آموزش می خوام در مورد مقدمات ++C که شامل فایل سرآیند یا کتابخه و کدهای دیگه هست یه توضیحاتی بدم . به مثال زیر دقت کنید می خوام تک تک کدهارو واستون توضیح بدم :

#include <iostream.h>

#include <conio.h>

void main(){

cout<<“HELLO WORLD”;

getch();

}

در ++C  خطوطی که با علامت # شروع می شوند و در بالای برنامه قرار می گیرند خطوط فرمان به پردازشگر می باشند و در اصطلاح فایل سرآیند نامیده می شوند ، از فایل های سرآیند به عنوان کتابخه های ++C یاد می کنند که از قبل نوشته شده اند . اون اطلاعاتی رو که کامپایلر برای اجرای برنامه به اون ها نیاز داره در تعدادی از فایل ها به نام فایل های کتابخانه ایی قرار داره و پسوند این فایل ها  h. است ، برای اتصال این فایل ها به برنامه از دستور include# استفاده می کنیم و این دستورات رو باید قبل از تابع اصلی یعنی () main بنویسیم و این رو هم در نظر داشته باشید که وقتی یه کد یا تابعی رو می نویسید باید بدونید که فایل کتابخانه ایی اون چی هستش تا ازش استفاده کنید ، اگه یه کدی رو بنویسید و فایل کتابخانه ایی اون رو تعریف نکنید کامپایلر ارور خواهد داد . در کدهای بالا فایل کتابخانه ایی <iostream.h>  مربوط به جریان های ورودی و خروجی است یعنی cout و cin اگه مثال بالا رو در کامپایلر اجرا کنید خطایی نمی دهد ولی اگه خط اول رو پاک کنید خواهید دید که برنامه با خطا مواجه خواهد شد چون کامپایلر دستور cout را نمی شناسد .

در خط سوم  ()void main رو می بینید ، در مورد void فقط این رو بدونید که یعنی پوچ ، این مورد رو در آموزش های مربوط به توابع بیشتر توضیح میدم . main هم که تابع اصلی برنامه هستش و تغییر نمی کند و () علامتی است که در ادمه هر تابعی به کار می رود در ادمه آموزش در این مورد توضیح خواهم داد در این جا فقط با این ها آشنا می شیم .   }   آکولاد باز در واقع شروع یک بلوک از دستورات را تعریف می کند که در این برنامه بدنه تابع اصلی را در بر می گیرد و با علامت  {  یا آکولاد بسته پایان بلوک را تعیین می کنیم . در خط چهارم دستور cout رو می بینید که موجب ارسال اطلاعات به خروجی و چاپ و نمایش آن در مانیتور کاربر می شود ، با این دستور متغیرها یا رشته هارو چاپ می کنیم ، اگه برنامه رو اجرا کنید خواهید دید که در خروجی HELLO WORLD چاپ می شود ، چون هرچیزی که در داخل دابل کوتیشن ( ” ” ) قرار بدیم عیناً چاپ میشه و همون طور که می دونید هرچیزی که داخل دابل کوتیشن قرار بگیره بهش میگیم رشته یا string . برای چاپ متغیر ها باید نام اون متغیر رو بنویسید مثلاً یه متغیر داریم به نام i که ازنوع اینتیجر هست و مقدار اون هم برابر 10 هستش اگه بخوایم مقدار این متغیر رو در خروجی نشون بدیم کافیه این دستور رو بنویسیم  ; cout << i  حالا اگه این کد رو در برنامه بالا قرار بدید ، راستی سیمی کالون فراموش نشه !!!!!!!!!!!!!!!!!!! و برنامه رو اجرا کنید در خروجی عدد 10 رو مشاهده خواهید کرد ، عین عکس زیر :

می رسیم به خط پنجم یعنی تابع  ;()getch برای زدن یک کلید از صفحه کلید به کار می رود . برای اینکه متوجه بشید این دستور چه کاری رو انجام میده کافیه اون رو از برنامه بالا حذف کنید و برنامه رو دوباره اجرا کنید ، حالا چی می بینید ؟؟؟!!! خوب می بینید که خروجی خیلی سریع میره ، چون دستور getch به کامپایلر میگه که تا زمانی که یه کاراکتر رو از کاربر نگرفتی صفحه خروجی رو نگه دار ، این دستور باعث میشه تا زمانی که ما هیچ دکمه ایی از کیبورد رو نزدیم خروجی در صفحه نمایش نشان داده بشه و به محض این که یه دکمه ایی رو می زنیم خروجی بسته میشه . این کد در فایل کتابخانه ایی conio.h قرار دارد .

دستور Using

اگه به جای استفاده از iostream.h از هدر فایل iostream در برنامه بالا استفاده کنیم و برنامه رو دوباره اجرا کنیم خواهیم دید که کامپایلر ارور می دهد . پس از بازنویسی فایل های سرآیند در ++C استاندارد تمامی شناسه ای این فایل ها در حوزه ایی به نام std که مخفف کلمه standard است قرار داده شده است تا احتمال برخورد شناسه های موجود در آن ها با سایر قطعات برنامه کم شود و برای استفاده از شناسه های موجود در این فایل ها باید قبل از تابع main عبارت زیر رو تایپ کنیم :

using namespace std;

در اکثر برنامه ها قبل از تابع اصلی از int  استفاده می کنند ، شاید براتون سوال باشه که چرا از void استفاده کردیم ، خوب به این دلیل که وقتی تابع از نوع int است باید در پایان برنامه یه عددی رو برگردونه و به همین خاطر می بینید که در آخر این گونه توابع از دستور ;return 0 استفاده می کنند . خب چون ما فعلاً نمی خوایم هیچ چیزی رو برگردونیم از void استفاده می کنیم .

برخی از ویژگی های دستورات ++C

• دستوراتی که با شارپ (#) شروع می شوند در آخر آن ها سیمی کالون قرار نمی دهیم .
• و مهم تر اینکه در آخر همه دستوراتی که در داخل تابع main می نویسید سیمی کالون ( ; ) قرار دهید .
• حداکثر طول یک دستور 255 کاراکتر است .
• هر دستور می تواند در یک یا چند سطر نوشته شود .
• در هر سطر می توان چندین دستور را نوشن . ( البته این کار توصیه نمی شود . )